Halen we onze thuishaven of niet?

Ik begin de dag met een vroege wandeling met Surf en loop door het natte gras naar de bakker voor verse broodjes en nog wat boodschappen voor de dag. Na de koffie hebben we de landvasten losgegooid om vandaag het Alkmaardermeer en Uitgeestermeer te verkennen. Dit water gaan we veel zien en bevaren, want dit ligt dicht bij Westknollerdam, wat onze thuishaven wordt. We zetten alle zeilen op en helaas met iets minder wind dan voorspeld, kunnen we toch goed oefenen hoe de Casarca het beste zeilt, we oefenen om snelheid te houden, overstag te gaan, te gijpen en laveren. Ik zit aan het stuurwiel en Ed houdt zich bezig met de touwen en juiste instelling van de zeilen, we hebben onderweg wat vreemde constructies (van de vorige eigenaar) kunnen verbeteren waardoor het zeilen steeds beter afgaat. Voor de lunch en een wandeling met Surf leggen we aan op de passanten steiger van de jachthaven Zaadnoorddijk in Uitgeest. Met een muziekje aan raken we helemaal in de stemming, we doen een dansje in onze gedachte, we eten onze lunch, de zon schijnt weer volop en we zijn nu al blij en onder de indruk dat we zo ver zijn gekomen.
De Casarca heeft ondanks de sputterende start ons van Lunegat naar Westknollerdam veilig over gevaren en dat we na 7 dagen op de boot en dan nu het moment van aankomst in zicht is, het doet echt wat met je. We gaan verder om de eilandjes en leuke aanlegplaatsen te ontdekken.

Al jubelend en nog in de stemming van dit besef varen we uit en vergeten gewoon de waterbak van Surf die nog op de steiger staat, grinnikend manoeuvreren we nog even terug en met een greep pikken we deze even later op van de kant. We zeilen een stuk en als we even later met motor nog meer snelheid willen maken, slaat deze opeens uit, na een paar minuten starten we de motor weer alleen het voelt niet oké, hij doet het wel...maar....? Er passeert ons een zeilbootje en roept dat aan onze bakboord zijde een landvast los is geraakt en in het water hangt. Oeps... we schrikken ons rot, één van de landvasten zit inderdaad moervast in de schroef zit zien we dat daar niets meer te knopen viel en het touw geen cm meegaf.

De motor uit gezet en even goed bedenken, wat te doen op een veilige manier....eerst het anker uit en en de vraag wie gaat er in het water, om het touw los te snijden die blijkt in de schroef te zijn gedraaid. De held die ons eerder waarschuwde vaart langs en roept dat hij graag duikt en vraagt of wij zijn hulp kunnen gebruiken. We roepen gelijktijdig JA GRAAG en kijken verwonderd en blij. we zullen eerst het anker moeten uitgooien, waar we de volgende vreemde constructie tegen kwamen, de harp sluiter die aan het touw vast zit, komt niet verder dan het ankerslot, we hebben het anker buiten om uitgegooid met het geluk dat we maar 1,5 meter diep lagen, zodat het anker vast zit aan de bodem.

We maken de landvasten van hun zeilboot aan elkaar vast en even later duikt onze redder in nood onder water en volgen de meest 5 spannende minuten van de hele reis, gaat het hem lukken om het touw uit de schroef los te krijgen of redden we het einde net niet helemaal.... Af en toe kwam de held even naar boven voor adem en te zeggen dat er weer beweging in het touw zat, de oma van onze held raakte wat in paniek omdat het wel heel lang duurde en lang onder water bleef en misschien wel vast zou zitten om vervolgens te verdrinken... Dat laatste werd niet gezegd maar de spanning was te voelen. Gelukkig hoorde we een ademteug aan de ander kant van de boot en vertelde hij dat het 'm gelukt was om het touw weer los te krijgen. Onze kreten dat we heel huids de thuishaven aan zouden varen, zijn vast gehoord zo blij en opgelucht we waren, over de hulp van goed zeemanschap gesproken!

Langs het kanaal verder liggen we een tijdje bij de Amaliabrug , een andere zeiljacht heeft de brug al opgeroepen maar heeft geen contact, wat later zien we toch de lichten op groen rood staan wat betekend klaar maken voor het passeren van de brug. Als de lichten groen zijn varen we stuurboord uit en daar ligt voor ons de jachthaven het zwaentje en het restaurant de roaster. We worden verwelkomd door een vaste ligplaats luxe jacht en ze vraagt of ze kan helpen de landvasten aan te leggen, na een welkom kennismaking gesprekje worden we verwelkomd niet door de havenmeester maar de eigenaar van het restaurant of we een hapje willen eten. We zeiden gelijk JA, om te vieren dat we aangekomen zijn van onze avontuurlijke reis. We praten wat hoogtepunten met glas wijn en een biertje en we bestellen een haas saté schotel die echt goed smaakt. 

We krijgen een telefoonbericht van de havenmeester dat we tijdelijk een passanten plaats mogen aanleggen, omdat de toegewezen plaats nog bezet was. Het voelt als een welkom thuiskomen, relax zoeken we een plaats waar de Casarca veilig kunnen aanleggen. We pakken wat kostbare spullen in, sluiten de Casarca af en laten verder voor wat het is.
Het plan is met de auto van mij, die we voor de vakantie al in Westknollerdam hebben gezet, naar huis te rijden. 
Bewust van de snelheid in de auto, na 7 dagen op 6-12 km per uur op de Casarca, is het even wennen op de weg. We komen veilig aan in Hoofddorp, haha. De luxe en ruimte van je huisje, de ruimte van je eigen toilet, de keuken, de douche en de lekkere bank proosten we nog vol van de dag, wat hebben we het toch goed en we slapen vanavond fijn in onze eigen bed.

We hebben zondag een rit van 5 uur gemaakt van Hoofddorp naar Lunegat en weer terug naar Westknollerdam om de bus op te halen in Lunegat, die daar nog stond. We hebben daarna de Casarca netjes gemaakt en de rest van de spullen ingepakt en alles afgesloten. Wat bezweet van de haast voor naderende donkere regenwolken en graag de spullen droog willen overbrengen in de bus, begonnen de eerste spetters van een dikke regenbui en met onweer reden we achter elkaar aan, de laatste km's van onze onvergetelijke vakantie. 

Totaal hebben we een afstand van 157 km gevaren.